یکی از سه تارهایی که مورد علاقه استاد عبادی بود سه تار ناصرالدین شاه قاجار بود که برحسب تصادف به دست عبادی رسید و داستان جالبی دارد از این قرار که : در سفر دوم ناصرالدین شاه به اروپا ، یکی از ایرانیانی که به اروپا رفته بود و با خود سه تاری به فرانسه برده بود ، آن را با خود به ایران آورد و به یکی از نزدیکان خود بخشید . یکی از شاگردان میرزا عبدالله فرزند خوانده کسی بود که سه تار را از ناصرالدین شاه دریافت کرده بود. وی آموختن سه تار را نزد میرزا عبدالله شروع کرد ولی بعد از مدتی دنباله تعلیم را رها کرد . در حدود چهل سال پیش هنگامی که وی صاحب نوه و نتیجه شده بود و گرد پیری بر سر ورویش نشسته بود . پیچ رادیو را باز کرد و صدای سه تار عبادی را شنید . وی که بیاد استادش میرزا عبدالله می افتد به دامادش می گوید : من هنگامی که سه تار این نوازنده را از رادیو میشنوم بیاد استاد بزرگوارم میرزا عبدالله می افتم . داماد او که با عبادی آشنا بود خنده ای می کند و می گوید : اتفاقا نوازنده ای که صدای ساز او را می شنوید پسر میرزا عبدالله است . این شاگرد سابق سه تار می گوید : سه تاری دارم که میل دارم این سه تار را بیاد درسهایی که از میرزا عبدالله آموخته ام به پسرش هدیه کنم . وقتی این سه تار بدست عبادی رسید ، پس از مرمت سیم و پرده های آن به نواختن آن مشغول شد . عبادی در این مورد می گفت : پیش از آنکه زخمه بر سیم آن سه تار بزنم ، مدتی به فکر فرو می روم و از بازیهای تقدیر و روزگار تعجب می کنم که چگونه این ساز نفیس بعد از این مدت طولانی بدست من رسید

احمد عبادی – حسین ملک

دو نفر کم ، سه نفر زیاد!

            احمد عبادی گفته: « یکبار از طرف هنرهای زیبا ، با حسین ملک به پاریس ، برای شرکت در کنگره موسیقی بین المللی ، دعوت شدیم . در این کنگره هنرمندانی از اکثر کشورهای دنیا شرکت کرده بودند . تماشا گران بقدری زیاد بودند که من واقعا دچار وحشت شده بودم و فکر میکردم چگونه صدای سه تار من به گوش این جمعیت چند هزار نفری خواهد رسید . حتی شب قبل از اجرا به ملک گفتم : بهتر است آبروی خود را نبریم و از زدن سه تار منصرف شویم . چون به هیچ وجه فکر نمی کردم ، این ساز کوچک من بتواند مورد توجه قرار گیرد و در همان حال بیاد حرف پدرم افتادم که می گفت : دو نفر برای شنیدن سه تار کم است و سه نفر زیاد . به هر حال برنامه من شروع شد و من سه تار زدم . در تمام مدت اجرا ، نفس از کسی برنمی آمد . وقتی کنسرت بپایان رسید چند بار به درخواست مردم ، برنامه من تکرار شد و بعد تماشاگران به صحنه ریختند که از من امضا بگیرند . این موضوع، اشک به چشمان من آورد و به این فکر افتادم که چرا مسئولان امور توجه ندارند که این ساز دارد کمکم از بین میرود و هیچ اقدام جدی برای حفظ آن صورت نمی گیرد.»

چهره های موسیقی ایران تالیف شاپور بهروزی