ای پیک راستان خبر یار ما بگو   احوال گل به بلبل دستان سرا بگو   ما محرمان خلوت انسیم غم مخور   با یار آشنا سخن آشنا بگو

گفتیم:تواز خورشید آمدی.ازناتوانی چشمم در درک نور حضورت فهمیدم/وازگرمای وجودت فهمیدم.چراغ را در بی خردی خود کشتم.وخود را در نور تو کشتم.

که تو نور آفتاب و من تاریکی خاک/از سنگ وفرسنگ/از نه آبی و نه دریا/نه خوبی ونه تو/وتوعشق وتو من و تو غم/وتو بی کینه ای دلتنگ.

گفتم هین!این من باید بگویم که عاشق شدم ونفسم برید./در شرجی آفتاب نگاهت/

گفتیم هان!عشق نفس است پس چون نفس برید/

وگفتیم:پندی...

بخوان اگر نفس نمانده است!

بمان اگر عمری نمانده است!

نویس اگر شعری نمانده است!

وگریه ای اگر راز در چشم بی اشک مانده است///.

عاشق شدی؟!

دور باد.

(ققنوس)