استاد حسین تهرانی
7/12/1352-1290
در تهران به دنیا آمد. تهرانی تنبک می نواخت. در فعالیت ها و کارهایش تکنیکهای بسیاری در ساز تنبک پایه گذاری کرد. حسین تهرانی برای تنبک متد آموزشی تدوین کرد که در قدیم وجود نداشت. او یکی از اساتید مرکز حفظ و اشاعه موسیقی ایران بود. اساتیدش حسین اسماعیل زاده، رضا روانبخش، مهدی قیاسی، کنگرلو، روح اله خالقی / ریتم خوانی/، ابوالحسن صبا /تکنیکهای تنبک/ بودند. در ادامه فعالیت هنری خود به رادیو رفت و در ارکستر رادیو به نواختن تنبک مشغول شد. او در مدرسه موسیقی وزیری نیز تنبک درس می داد. از شاگردانش می توان محمد اسماعیلی، هوشنگ ظریف، مهرورزان و جمشید شمیرانی را نام برد. او برای اجرای کنسرت با گروه حسین دهلوی به کشورهای دیگر رفت. همچنین کنسرتهایی با فرامرز پایور نیز اجرا کرده است
چه زجرها کشیدیم
حسین تهرانی گفته : « ضرب گیر ، تو سری خور بود مثلا اگر با خواننده ای می رفتیم جایی ، من باید می رفتم ناهارم را جای دیگری می خوردم ! توی اتاق پیش مهمان ، ضرب گیر را راه نمی دادند. کسرشان می آمد . ضمنا باید نوکری ساز زن را بکنیم ، سازش را ببریم ، توی منزلش هم برویم، سبزی و گوشت بخریم ! در هر مجلسی هم ساز زن بالا می نشست و ما پایین اتاق . قدیمیها می دانند که من چه عرض می کنم . چه زجرها کشیدیم و چه تو سریها خوردیم تا حالا ضرب شده ضرب»
چهر های موسیقی ایران تالیف شاپور بهروزی
از امتحانات سربلند بیرون آمد
روزی مجلس جشنی در خانه یکی از محترمین ان زمان برپا بود و شخصیت های ادبی و هنری مهمی مانند فروغی ، ملک اشعرا ، بهار ، صبا ، حبیب سماعی و بدیع زاده در آن شرکت داشتند.
بدیع زاده در این مجلس ، داستان حسین تهرانی و استعداد فوق العاده او را در ضرب نوازی با حضار در میان گذاشت و آنقدر از او تعریف کرد که فورا کسی را به دنبال حسین تهرانی فرستادند و به این ترتیب حسین تهرانی برای نخستین بار در چنان مجلسی با چنان اساتیدی روبرو شد، سازها کوک شدند و طبق معمول صبا و سماعی پیش در آمدی را شروع کردند و حسین نخستین آزمایش هنری خود را با دو استاد مسلم موسیقی و ریتم آغاز کرد . در آغاز کار ، چهره ساده و بی آلایش حسین سبب شده بود که کسی به او توجه نکند ولی پس از شروع چهار مضراب ، حضار کم کم متوجه شدند که با تنبک نواز چیره دستی روبرو هستند . صبا که از همان نگاه اول به استعداد حسین پی برده بود، از این آشنایی خوشحال بود . اما حبیب سماعی که خود ضرب می نواخت ، بی میل نبود سربسر حسین بگذارد . لذا ریتم را عوض کرد و حسین هم بخوبی از عهده آن برآمد و چون ساز و آواز تمام شد ، فروغی و بهار در باره ظهور هنرمندان نابغه ، از قشرهای ناشناخته اجتماع به تفضیل سخن گفتند. اما کار حسین تهرانی و صبا به اینجا ختم نشد و این آشنایی به دوستی و لطف و ارادت بسیار رسید.
کلمات کلیدی:
